Kościół św. Barbary w Górze.

Miejscowość Góra leży na ziemi pszczyńskiej. Obecnie należy do niej także wioska Zawadka. Nie ma pewnych informacji na temat powstania Góry. Przyjmuje się, że miejscowość swoje początki ma w XIV wieku i została założona na prawie niemieckim. W XV wieku wieś należała do księcia raciborsko-opawskiego Jana II, który 1 stycznia 1432, przekazał ją swemu rycerzowi Piastowi Eyke. W latach 1466-70 Góra i Zawadka należały do rycerza Wańka, który w wyniku konfliktu z księciem pszczyńskim, Wacławem, został ich pozbawiony. Na skutek działań politycznych cała ziemia pszczyńska została odebrana Wacławowi przez króla węgierskiego Macieja Korwina i została włączona do korony węgierskiej. Ostatnim właścicielem Góry został ponownie książę pszczyński Fryderyk Erdmann Anhalt-Coethen, który wieś wydzierżawił. Poprzez przyłączenie Górnego Śląska do Polski, w 1922 roku, ziemię sprzedano chłopom. Jednak po zakończeniu II wojny światowej została ona przejęta przez państwo.

Kościół św. Barbary i jego wystrój

Na terenie Góry powstał drewniany kościół filialny należący do parafii św. Klemensa w Miedźnej. Przypuszcza się, że kościół pochodzi z końca XV wieku i został ufundowany przez zamożną rodzinę Brodeckich, która była właścicielem Góry przed 1493 rokiem. Pierwsza źródłowa informacja o kościele pochodzi z 1596 roku.

W latach 1598-1638 w kościele sprawowano nabożeństwa protestanckie. Ze względu fakt, że przez pewien czas kościołem zarządzali kalwini, wystrój wnętrza świątyni był skromny. Nie było w tym czasie mensy ołtarzowej, a jedynie wolno stojący stół, na wzór kościołów reformowanych. W wyniku rekatolicyzacji, której podjęli się Habsburgowie, kalwini zostali zmuszeni do opuszczenia Góry i całej ziemi pszczyńskiej.

Z akt wizytacyjnych z 1720 roku wynika, że Msze św. w filialnym kościele w Górze odprawiano trzy razy do roku: w dzień św. Barbary, w Poniedziałek Wielkanocny i w niedzielę po wspomnieniu św. Mateusza. Akta te wspominają też o drewnianym ołtarzu z obrazem Matki Bożej. Inwentarz z ostatniej dekady XVIII wieku informuje, że w kościele znajdowały się kolejne obrazy: św. Katarzyny, św. Bartłomieja, św. Rocha, Najświętszej Maryi Panny oraz Chrystusa Zbawiciela. W tym czasie wzrosła też częstotliwość odprawianych nabożeństw w ciągu roku.

Po II wojnie światowej w wystrój kościoła nie uległ większym zmianom. W nastawie ołtarza znajdował się obraz z wizerunkiem św. Barbary. Na uroczystość św. Mateusza obraz patronki parafii odsuwano, w wyniku czego ukazywał się, umieszczony za nim, obraz św. Mateusza. Charakterystyczną cechą kościoła w Górze było zamknięcie prezbiterium. Tworzyły je trzy boki oktogonu, na wzór gotyckich murowanych kościołów. To przykład zerwania z prostym zamknięciem, które mają pozostałe drewniane kościoły na ziemi pszczyńskiej z tego okresu. Dookoła kościoła znajdowały się soboty.

Rozbudowa kościoła i powstanie parafii

Podczas II wojny światowej mieszkańcy Góry nadal uczestniczyli we Mszach św. w oddalonym o 5 km od Góry kościele św. Klemensa w Miedźnej. Towarzyszyła im jednak chęć posiadania własnego duszpasterza i własnej parafii z rozbudowanym kościołem. 1 stycznia 1943 ustanowiono w Górze lokalię, należącą do parafii Miedźna. Natomiast ze względu na powszechną biedę nie była możliwa do zrealizowana rozbudowa kościoła. Duszpasterstwo prowadził dojeżdżający z Czechowic-Dziedzic ks. Ferdynand Chmura, który w Górze odprawiał niedzielną Mszę św., odprowadzał pogrzeby oraz asystował przy zawieranych związkach małżeńskich.

Z myślą o rozbudowie kościoła w 1946 roku powołano Komitet Rozbudowy Kościoła. Całość prac obejmowała lata 1949-50. Najpierw rozebrano dzwonnicę. Do dotychczasowego kościółka, który obecnie stanowi prezbiterium kościoła, dobudowano wyższą nawę i połączono ją z nową dzwonnicą. Całość otoczono dobudowanymi sobotami. Do prezbiterium od strony północno-wschodniej dobudowano murowaną zakrystię.

Pomalowania rozbudowanego kościoła dokonał artysta malarz Franciszek Krzyż z Oświęcimia, któremu pomagał Jan Bartosiewicz. Wystroili oni wnętrze freskami i ornamentami, a na bocznych ścianach nawy umieścili sylwetki św. Barbary i św. Mateusza. Ołtarz główny z pierwotnego kościółka pozostał w niezmienionej formie. W latach 50. do kościoła wstawiono dwa boczne ołtarze. Na jednym była figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, a obok niej mniejsze figurki św. Jadwigi Śląskiej oraz św. Antoniego z Padwy. Drugi ołtarz był miejscem dla figury Niepokalanego Serca Maryi, drewnianej figurki św. Jana Nepomucena i gipsowej św. Józefa. Ambona, konfesjonał i chrzcielnica są dziełem stolarza Walentego Maroszka z Gilowic.

Po rozbudowie kościoła mieszkańcy podjęli starania o budowę probostwa oraz budynku gospodarczego. Całość budowlanego przedsięwzięcia w Górze została ukończona w 1952 roku. Ze względu na wzmożoną w tym czasie walkę z Kościołem, mieszkańcy w obawie przed przejęciem budynków przez państwo, chcieli by na probostwie jak najszybciej zamieszkał duszpasterz. Bp Stanisław Adamski skierował do Góry ks. Erwina Muchę, który dotychczas posługiwał w Ogrodzonej pod Cieszynem. Na mocy dekretu z 16 września 1951 Góra została ustanowiona samodzielną placówką duszpasterską zwaną kuracją. Parafię w Górze erygowano 20 grudnia 1957.

Kościół otoczony jest cmentarzem.

Proboszczowie Kościoła:

• ks. Ferdynand Chmura lokalista (1943-1951), kuratus (1951-1952)
• ks. Erwin Mucha kuratus (1952-1957), administrator (1957-1968)
• ks. Adam Woźnik administrator (1968-1980)
• ks. Piotr Zegrodzki (1980-2004)
• ks. Romuald Adamski (2004-nadal)

Źródło; https://silesia.edu.pl/index.php/Parafia_%C5%9Bw._Barbary_w_G%C3%B3rze