Miasta partnerskie
Hustopeče (Czechy)
Miasto na Morawach, w Czechach, w kraju południowomorawskim, w powiecie Brzecław. Według danych z 31 grudnia 2003 powierzchnia miasta wynosiła 2 453 ha, a liczba jego mieszkańców 5 913 osób. Miasto Hustopeče położone jest w południowo-wschodniej części Czech, w pobliżu granicy ze Słowacją.
Stosowna uchwała w której Rada Gminy Miedźna wyraziła wolę podjęcia współpracy z Miastem Hustopeče została podjęta w dniu 22 listopada 2011r. Podpisanie umowy partnerskiej nastąpi jeszcze w tym roku tj. 2012, po dopełnieniu przez stronę czeską kilku formalności. Zakres współpracy Gminy Miedźna z Miastem Hustopeče będzie obejmował wzajemną wymianę doświadczeń w zakresie edukacji, kultury i sztuki, kultury fizycznej, turystyki i sportu, wzajemnej promocji i doświadczeń w dziedzinie funkcjonowania administracji samorządowej na szczeblu gminy. Kontakty zainicjowało Gimnazjum im. Powstańców Śląskich w Miedźnej, którego współpraca z Gimnazjum im. T.G. Masaryka w Hustopeče zaowocowała zacieśnieniem współpracy i poszerzeniem jej o Gminę Miedźna i Miasto Hustopeče. Hustopeče to miasto na Morawach położone w południowo-wschodniej części Czech przy granicy ze Słowacją. Okolice Hustopeče słyną z uprawy winorośli i produkcji wina. Pod koniec XVIII wieku winiarnie i wino miały największy wpływ na rozwój miasta. W latach 60-tych nastąpił boom zwłaszcza przemysłu metalurgicznego i budowlanego dzięki położeniu miasta przy węzłach komunikacyjnych: autostrada łącząca Brno i Bratysławę oraz połączeń kolejowych na trasie Brno-Breclav. Rozwój ten kontynuowany był w latach 90-tych, o czym świadczy liczba firm handlowych i produkcyjnych działających na terenie miasta. Ponadto w Hustopeče znajduje się wiele obiektów sportowych i rekreacyjnych takich jak np. wielofunkcyjna hala sportowa, kryty basem, korty tenisowe, stadion piłkarski i wiele innych.
Nová Dubnica (Słowacja)
– miasto na Słowacji w kraju Treńczyńskim w Powiecie Ilava. Liczy 11,5 tys. mieszkańców (2011). Zostało założone w 1953 roku na terenie wydzielonym z katastru miasta Dubninca nad Vahom (dzielnica Kvášovec) jako wielki zespół mieszkaniowy dla pracowników pobliskich zakładów przemysłowych. W 1960 roku otrzymało prawa miejskie
W dniach 8 i 9 listopada 2012r. władze Gminy Miedźna wraz z przedstawicielami: Szkoły Podstawowej nr 1 im. Bronisława Malinowskiego w Woli, Gminnego Przedszkola Publicznego nr 2 im. W. Chotomskiej w Woli, Zespołu Oświaty i Wychowania w Miedźnej, Gminnej Biblioteki Publicznej w Miedźnej z/s w Grzawie – przebywały w mieście Nová Dubnica na Słowacji. Celem wizyty była realizacja projektu „Uczenie się przez całe życie” Comenius Partnerskie Projekty Regio – w ramach którego podpisano umowę partnerską o wzajemnej współpracy. Projekt Comenius Regio dotyczy tematu związanego z edukacją europejską i regionalną w kontekście kształtowania i popularyzowania postaw młodego Europejczyka, koncentracji na wychowaniu poprzez zaszczepienie w dzieciach poczucia przynależności do regionu oraz podjęcia działań na rzecz edukacji humanitarnej i pobudzenia rodziców do aktywnego wsparcia dziecka w procesie kształcenia. Jego celem jest wymiana doświadczeń obu regionów – Gminy Miedźna i Miasta Nová Dubnica.
W realizacji projektu uczestniczą lokalne władze samorządowe Gminy Miedźna oraz Miasta Nová Dubnica, nauczyciele partnerskich szkół oraz przedszkoli jak również pracownicy bibliotek publicznych przyczyniając się w znacznym stopniu do realizacji wyznaczonych celów projektu.
Bogaty program przygotowany przez gospodarzy pozwolił zapoznać się z działaniami, osiągnięciami i planami naszych partnerów, jak również stał się znakomitą okazją do szczegółowego omówienia programu współpracy obu gmin.
Zbaraż (Ukraina)
Miasto nad rzeką Gniezną w obwodzie tarnopolskim, siedziba rejonu zbaraskiego Ukrainy, do 1945 w Polsce, od grudnia 1920 w województwie tarnopolskim, siedziba powiatu zbaraskiego. Prywatne miasto szlacheckie położone było w XVI wieku w województwie wołyńskim. W mieście znajduje się stacja kolejowa.
Zbaraż wzmiankowany był już na początku XIII wieku. W XIV–XV w. stanowił własność książąt litewskich, między innymi kniaziów Nieświckich. Syn poległego w czasie najazdów tatarskich kniazia Wasyla Nieświckiego, Semen, przejął we władanie miasto; od jego nazwy utworzył ród Zbaraskich, który był właścicielem Zbaraża aż do I połowy XVII wieku. W 1620 r. starosta krzemieniecki Krzysztof Zbaraski rozpoczął budowę zamku, który stanął w innym miejscu niż dawny zamek, wielokrotnie niszczony przez Tatarów. Jego brat Jerzy dokończył budowę warowni oraz założył w sąsiedztwie miasto, które otoczył umocnieniami. Ufundował też kościół parafialny i klasztor bernardynów. Po wygaśnięciu rodu Zbaraskich (obydwaj bracia nie mieli żon) Zbaraż przeszedł w ręce ich krewnych, książąt Wiśniowieckich.
W 1649 r. Zbaraż przeszedł do legendy, wytrzymując ponadmiesięczne oblężenie wojsk kozacko-tatarskich. Załoga polska liczyła 14 tys. żołnierzy, przeciwnik – nawet 300 tysięcy. Obroną twierdzy dowodził książę Jarema Wiśniowiecki. Bohdan Chmielnicki odszedł spod Zbaraża dopiero po podpisaniu ugody zborowskiej. Jednak przed bitwą pod Beresteczkiem Kozakom udało się na krótko zdobyć zamek zbaraski. W 1675 r. Zbaraż został z kolei zajęty przez Turków. Po najazdach Dymitrowi Wiśniowieckiemu udało się odbudować zamek i osadę, która w 1689 r. otrzymała prawa miejskie.
Pod koniec XVII w. drogą spadku Zbaraż stał się własnością Potockich. Na przełomie XVIII i XIX w. Wincenty Potocki odrestaurował zamek i uczynił z niego rezydencję, w której umieścił część swoich zbiorów kolekcjonerskich. Niestety, drogie zakupy do kolekcji oraz hulaszczy tryb życia doprowadziły go do upadku finansowego.
Historycznie, aż do czasu I rozbioru Zbaraż przynależał należał do Wołynia. Miastem galicyjskim stał się dopiero po 1772 r., kiedy Austria zajęła południową część województwa wołyńskiego, po czym włączyła ją do Galicji. Potoccy sprzedali wówczas Zbaraż ks. Jadwidze z Lubomirskich de Ligne. Zamek jednak pozostał opuszczony i ulegał ruinie.
Pod panowaniem austriackim, od 1869 r. Zbaraż był miastem powiatowym. Przez pewien czas w XIX w. funkcjonowała w nim cukrownia, zlokalizowano tu także liczne urzędy powiatowe. Mieściła się w nim siedziba starostwa, sądy, rada powiatowa, urząd pocztowy i telegraficzny, szkoła etatowa 5-klasowa męska oraz szkoła etatowa 3-klasowa żeńska[1.1]. Przed I wojną światową liczył ok. 10 tys. mieszkańców.
W okresie międzywojennym był stolicą powiatu w województwie tarnopolskim, liczył ok. 8 tys. mieszkańców. 17 września 1939 r. po agresji sowieckiej na Polskę, został zajęty przez Armię Czerwoną. Z kolei po wybuchu konfliktu sowiecko-niemieckiego, 4 lipca 1941 r. Niemcy wkroczyli do Zbaraża; już tego samego dnia nastąpił pogrom Żydów.
W 1945 r. został wraz z całym byłym województwem tarnopolskim anektowany przez Związek Radziecki w ramach Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Od 1991 r. należy do niepodległego państwa ukraińskiego.
Porozumienie o partnerskiej współpracy między gminą Miedźna, a miastem Zbaraż na Ukrainie podpisane zostało w dniu 1 lipca 2006 roku. Współpraca ta przebiega na różnych płaszczyznach, a w szczególności: poprzez wzajemną wymianę doświadczeń w zakresie edukacji, kultury i sztuki, kultury fizycznej, turystyki i sportu, wzajemnej promocji i doświadczeń w dziedzinie funkcjonowania administracji samorządowej na szczeblu gminy.
Do wzajemnych spotkań dochodzi systematycznie, co roku. Pomiędzy mieszkańcami gminy Miedźna i miasta Zbaraż zawiązały się prawdziwe przyjaźnie, które okazały się najlepszym świadectwem polsko-ukraińskiej współpracy.